1920 - 1960 Zuster Egidia (Anna Zeestraten) had gedacht, dat ik na het sterven van moeder ook wel zuster zou worden. Ze had wel begrepen dat de grootste offers voor moeder gebracht waren en dat mijn taak nu af was. En toen ik in het semenarie te Warmond kwam, werd ik voor de grap als zuster verkleed. En zo moest ik voor de eerwaarde Overste verschijnen. Maar de roeping was bij mij ver te zoeken, en zuster Egidia wist ook wel, dat ik na moeders dood naar Amerika wilde gaan, om voor mijn broers te zorgen. Maar niet voor de jongste van mijn zuster Sophia 13 Jaar was. En weer waren er grote moeilijkheden. Het was in 1922 nog te vroeg om op te breken, en wat zou het in South Dakotha zijn als ik daar kwam om te proberen hun van daar weg te krijgen in een beter bewoonde streek. Ze waren trots op hun bezit van paarden, koeien en ander vee. Maar bovenal hun land, waar ze toch nooit rijk zouden worden, omdat de grond daar niet geschikt voor was. En Jan was toen al dood  en die had mijn hulp het hardste nodig gehad. Gerrit was getrouwd en was evenals vroeger niet lang op dezelfde plaats, en met zijn vrouw was dat hetzelfde. Ze kregen een zoon, Edwin Gerardus Zeestraten op 15 Juli 1924 in DEDakusa. En toen het kind één jaar was, wilde ze naar een warme streek. En het land werd aan Willem en Tienus over gedaan en vertrokken. Een paar weken later, kwam er bericht dat hun geld daar niet uit de Bank was te krijgen. Er werd dus geld gestuurd. Maar daarna kwam er bericht vanuit een Hospitaal (Ziekenhuis) dat de hele familie daar was opgenomen met tropische koorts en alle bewusteloos en toen Gerrit zijn vrouw en kind weer tot bewustzijn kwamen was Gerrit al overleden. En vrouw en kind zijn toen terug naar Newel S.D. gekomen en hun intrek bij Tienus en Willem dat leek heel goed, maar later was er iets heel minder goed en zonder goedvinden van Willem, trouwde Tienus met de weduwe van Gerrit  en zij kregen een dochter Elizeb (Elzie) maar veel plezier heeft hij er niet van beleefd. Zij vond het te stil en vertrok met haar twee kinderen naar California. En na 9 jaar kwam ze terug met twee zoons Edwin en Tommie. Die was 6 jaar. En Tienus heeft toen gedaan alsof zij een uitstapje gedaan had, maar een goed samenleven is het nooit weer geworden. Misschien heeft hij toch de hemel aan haar verdiend. Zijn dochter Elzie is later getrouwd maar woonde in California, dus kwam niet veel thuis. En Edwin had geen zin in de farm (boerderij) en daarom was het toch Tommie, het aangewaaide zoontje van Tienus zijn vrouw, die het werk deed op de boerderij (farm) toen Tienus er te zwak voor was. Mijn broer Willem was wat sterker, altijd al geweest, en kon al zijn werk nog doen en was er zo trots op dat alles nu electric was gemaakt. Toen kwam er een brief, waar wij niets van begrepen. Maar met een Engels woordenboek erbij, moesten wij wel zien dat hij dood was. En niet te geloven, 10 dagen later kwam er een brief van hem zelf waarin hij schreef er was een verschrikkelijke wind op komen zetten, zodat alle schapen van de koude naar huis gekomen waren. Hij mankeerde toen nog niets maar de brief van Henrie (is Tienus) ofwel (Tienus Henrie Zeestraten) was per zeepost verzonden en het bericht van zijn overlijden dat was per luchtpost verzonden en kwam alzo eerder te Holland aan. En als wij intussen geen officieel bericht van overlijden gekregen zouden hebben, dan zou ik het niet geloofd hebben, dat hij dood was, omdat wij van hem geen bericht gekregen hebben over ziekte. Ten Laatste Later bleek dat Willem plotseling ziek geworden was en door een buurman naar het ziekenhuis (hospitaal) was gebracht met longontsteking. En in het ziekenhuis wordt hij in een tent gelegd voor kunstmatige ademhaling. Maar het mocht niet meer helpen en is gestorven. En Henrie (is Tienus of Henrie Tienus Zeestraten) was toch al niet zo gezond en schrok zo van het overlijden van Willem, dat ze hem naar hetzelfde ziekenhuis moesten brengen. Hij werd op dezelfde manier behandeld en hij kwam levend terug,  maar wel zwak. Veel heeft hij niet meer kunnen doen, en toen hij op een zondag zich niet goed genoeg gevoelde om mee naar de kerk te gaan, vonden zijn vrouw en zijn zoon hem na hun terugkomst van de kerk bewusteloos en hij werd weer naar het ziekenhuis gebracht. Maar deze moeite hadden zij zich kunnen besparen, want dit was zijn laatste reis. En hiermee waren al mijn broers en zusters overleden. En ben ik nog alleen over van moeders kinderen. En ik zal dus de stoet moeten sluiten.  Want ook mijn oudste broer zijn vrouw kreeg ten laatste de eene beroerte na de andere en is met haar 89 jaar naar de hemel gegaan. Zij was altijd een goed voorbeeld voor hun die haar kende. En zij heeft een mooi ziekbed gehad en in haar lange ziekte is zij nooit nog dag of nacht alleen geweest en dat was dan wel de kroon op de kinderen hun werk. En hiermee zal ik dit verhaal dan sluiten. En voor mij is dit niet zonder zorgen voorbij gegaan. Maar ik weet dat ik God en de H. Maagd dankbaar moet zijn voor al het Goede in die zorgende jaren aan ons geschonken. M.C. ZEESTRATEN.